ΤΟ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ / ÇËSHTJA ARVANITE

TO APBANITIKO ZHTHMA Τὸ ἀκόλουθο γράμμα φάνηκε στὴν Aρβανίτικη ἐφημερίδα “Σκεπερία

.”

Αξιότιμε κ. ᾿Αποστολόπουλε,
Ἔλαβα τὸ γράμμα σου μαζὶ μὲ τὸ φύλλο τῆς “ Σκιπερίας”

καὶ σ᾽ ἐφχαριστῶ πολύ.
Εἶχα δεῖ καὶ τὸ ἄρθρο σου μέσα στὸ “Νουμᾶ” ὅπου ἀναφέρνεις τ᾿ ὄνομά μου, κι' εἶχα σκοπὸ κάτι ν᾿ ἀπαντήσω, Μὰ μὲ τὶς τόσες μου δουλιὲς δὲν κατόρθωσα ὡς τώρα, κι εἶναι ἀβέβαιο ἃ θὰν τὸ κατορθώσω. Εἶναι χρόνια τώρα ποὺ ἔχω τὴν ἰδέα—κι' ἕνα ταξίδι ποὺ ἔκανα πέρσυ ὡς στὰ Γιάννινα μοῦ τῇ στερέωσε πὼς οἱ Τοῦρκοι, οἱ ᾿Αρβανῖτες, κι' οἱ Ἕλληνες εἶναι ἀδέρφια κι ἕνα ἔθνος.(1) Ατυχίες ἱστορικὲς μᾶς χώρισαν, μὰ εἶναι καιρὸς πιὰ νὰν τὸ καταλάβουμε πὼς εἴμαστε ἕνα αἷμα. Τὰ περασμένα ξεχασμένα. *Α δὲν τὸ καταλάβουμε, μᾶς εἶναι γραμένο κι' οἱ τρεῖς μας ἐθνικῶς νὰ χαθοῦμε· θὰ μᾶς ρουφήξουν οἱ Σλάβοι καὶ θὰ μᾶς ρουφήξουνε γλήγορα. *Αν ὅμως εἴμαστε ἑνωμένοι, ἂν δίχως ἐγωϊσμοὺς βοηθοῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ὅσο μποροῦμε, τότες ἔχουμε ἐλπίδα ν ἀντισταθοῦμε σήμερα στοὺς ὀχτρούς μας τοὺς Σλάβους, καὶ μιὰ μέρα ἴσως νὰ καταντήσουμε ἕνα ἔθνος κι' ἴσως ἕνα κράτος μὲ δύναμη καὶ μὲ τιμὴ στὸν κόσμο. Τὶς ἰδέες μου ἀφτὲς τὶς εἶπα καὶ τὶς λέω ὅπου μπόρεσα κι' ὅπου μπορῶ. Είναι τώρα τρία τέσσερα χρόνια, ἔγραψα ἕνα γράμμα στὸν “Πύρρο” ὅπου πρότεινα ὡς πρώτη ἀρχὴ πὼς ἡ Aρβανίτικη πρέπει νὰ κηρυχτεῖ ὡς ἄλλη ἐθνική μας γλῶσσα στὴν Ἑλλάδα

καὶ πῶς

τοῦ Διαδόχου τὰ παιδιὰ, τὰ μικρὰ βασιλόπουλά μας, πρέπει νὰ μάθουν Aρβανίτικα. Σὲ πολλοὺς φίλους εἶπα καὶ πῶς τὸ Δομπόλειο τὸ κληροδότημα ἔπρεπε νὰ χρησιμεφτεῖ στὸ νὰ γίνει Αρβανίτικο Πανεπιστήμιο ἢ στοὺς Κορφοὺς ἢ ὅπου ἀλλοῦ εἶναι καταλληλότερο κέντρο.

Δυστυχῶς στὴν Ἑλλάδα δὲν ἔγινε τίποτα ὡς τώρα, Κι' οἱ τρεῖς μας πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς ἔχουμε....

3 ἀμοιβαῖα προνόμια μὰ κι' ἀμοιβαῖα χρέη. Δὲν ξέρω ἀρκετὰ καλὰ τὰ Aρβανίτικα φρονήματα, ἐπειδὴς δυστυχῶς ὡς τώρα δὲν ἔτυχε νὰ γνωρίσω ἀρκετοὺς ᾿Αρβανῖτες, μήτε εἶχα τὴν ἐφκαιρία νὰ σπουδάσω τὰ Aρβανίτικα πολιτικὰ ἀπὸ ἐφη μερίδες κτλ. Ἔτσι δὲ μπορῶ νὰ πῶ τί χρέη καὶ τί προνόμια ἔχουμε ὅσοι μας εἴμαστε ᾿Αρβανῖτες. Όσοι μας ὅμως εἴμαστέ Ρωμιοί, χρέος μας εἶναι μὲ τὰ σκολιά μας, τὰ νοσοκομεῖα μας, τοὺς προξένους μας, τοὺς παπάδες μας, νὰ βοηθήσουμε κάθε ἐθνικὴ ἀπαίτηση κι' ἀνάγκη τοῦ ᾿Αρβανίτη. * Α θέλει μαθήματα στὴ γλῶσσα του, μαθήματα στὴ γλῶσσα του πρέπει νὰν τοῦ δώσουμε. *Α θέλει ἐκκλησιὲς καὶ παπάδες στὴ γλῶσσα του, ἐκκλησιὲς καὶ παπάδες στὴ γλῶσσα του πρέπει νὰν τόνε βοηθήσουμε ν᾿ ἀποχτήσει. Ο,τι δικό μας, ἂς εἶναι καὶ δικό του. Χρειάζεται δηλαδὴ ἀπὸ μέρος μας ἀντίθετη πολιτικὴ παρὰ ποὺ ἀκολουθήσαμε μὲ τοὺς Βουργάρους. Τέλος ὅσοι ἀπὸ μᾶς---βλέπεις, λέω ἀπὸ μᾶς--εἴμαστε Τοῦρκοι, πρέπει νὰ παραδεχτοῦμε πὼς εἴμαστε ἴσοι μὲ τοὺς ἄλλους—τοὺς Ρωμιοὺς καὶ τοὺς ᾿Αρβανῖτες -- πὼς ἂν ἔτυχε νἄχουν οἱ ἄλλοι χωριστὴ θρησκεία, ἀφτὸ δὲν πρέπει νὰ μᾶς κάνει ἐμᾶς τοὺς ἄλλους νὰν τοὺς νομίζουμε τοὺς Τούρκους σκύλους κι' ἄπιστους. Μὲ τέτιες ἰδέες ποὺ ἔχω λοιπὸν ἐννοεῖς πὼς διάβασα μὲ μεγάλη λύπη καὶ στενοχώρια τὸ ἄρθρο τῆς “Σκιπερίας” ΑΛΒΑΝΟΦΟΒΙΑ, ὅπως μὲ λύπη θὰ διάβαζα κι᾿ ὅσες ἀνοησίες θυμωμένες ἀπάντησαν τ᾿ ἄλλα φύλλα τὰ ἑλληνικά. Ὄχι! Τέτιοι πολέμοι δὲν πρέπει νὰ γίνουνται, πολέμοι ποὺ βάζουν ἄρματα στῶν ὀχτρῶνε μας τὰ χέρια. Αν κανεὶς σὲ παραφορᾶς στιγμὲς πεῖ ἢ γράψει τίποτα πικρὸ, ἂς κάνει ὁ ἄλλος πὼς δὲν ἀκούει, ἂς δίνει τόπο τῆς ὀργῆς, ἂς γυρίζει μάλιστα καὶ τ᾿ ἄλλο τὸ μάγουλο. Ἐγὼ εἶμαι Αρβανίτικης καταγωγῆς. ΠΑΛ φαίνεται θὰ πεῖ κόπανος (δυστυχῶς δὲν ξέρω Aρβανίτικα), εἶμαι σὰ νὰ ποῦμε Λέκας Κοπανᾶς.
Ὄντας ᾿Αρβανίτης ἀπὸ αἷμα μου, θεωρῶ πὼς εἶμαι καὶ ᾿Αρβανίτης καὶ Ρωμιὸς καὶ Τοῦρκος, τὸ κακὸ καθενός τους κακὸ καὶ δικό μου καὶ τὸ καλὸ καθενός τους καὶ καλὸ δικό μου. ᾿Αλέξ. Πάλλης 1 - πὼς οἱ Τοῦρκοι, οἱ ᾿Αρβανῖτες, κι' οἱ Ἕλληνες εἶναι ἀδέρφια κι ἕνα ἔθνος. Οι Τουρκοι εδω ειναι οι Αλβανοι Μουσουλμανοι ὅπου πρότεινα ὡς πρώτη ἀρχὴ πὼς ἡ Aρβανίτικη πρέπει νὰ κηρυχτεῖ ὡς ἄλλη ἐθνική μας γλῶσσα στὴν Ἑλλάδα

καὶ πῶς

τοῦ Διαδόχου τὰ παιδιὰ, τὰ μικρὰ βασιλόπουλά μας, πρέπει νὰ μάθουν Aρβανίτικα. Σὲ πολλοὺς φίλους εἶπα καὶ πῶς τὸ Δομπόλειο τὸ κληροδότημα ἔπρεπε νὰ χρησιμεφτεῖ στὸ νὰ γίνει Αρβανίτικο Πανεπιστήμιο ἢ στοὺς Κορφοὺς ἢ ὅπου ἀλλοῦ εἶναι καταλληλότερο κέντρο.

Δυστυχῶς στὴν Ἑλλάδα δὲν ἔγινε τίποτα ὡς τώρα