Albanian villages (Arvanite) in Greece(4).«Αθήνα, η πρωτεύουσα της Κάτω Αλβανίας»

ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΙΩΝΑ ΔΡΑΓΟΥΜΗ

«Αθήνα, η πρωτεύουσα της Κάτω Αλβανίας»

Ενα σενάριο «υποθετικής ιστορίας» για την εθνική αφύπνιση των Αρβανιτών

Του ΤΑΣΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Της μόδας έγιναν τα τελευταία χρόνια οι δημόσιες συζητήσεις (και καβγάδες) για τη διαδικασία διαμόρφωσης του νεοελληνικού έθνους.

Τα σχετικά ερεθίσματα δεν έλειψαν: από το βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού, που έπεσε θύμα του υπό διαμόρφωσιν «εθνικού χώρου» το 2007, μέχρι την τρέχουσα τηλεοπτική σειρά του Σκάι περί 1821.

Το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο. Οχι μόνο επειδή συμπίπτει με την πολιτική εδραίωση και τηλεοπτική υπερπροβολή της εγχώριας ακροδεξιάς, που στηρίζει το επικοινωνιακό προφίλ της (και) στην προάσπιση της «εθνικά ορθής» εκδοχής του παρελθόντος απέναντι σε κάθε λογής αμφισβητήσεις. Αλλά και γιατί, σε καιρούς που το ευρωπαϊκό όραμα μισού αιώνα αργοπνίγεται στον βάλτο του μνημονίου χωρίς ορατή διέξοδο, η στροφή στο παρελθόν φαντάζει σχεδόν μονόδρομος: είτε φυγής είτε αναστοχασμού τής έως τώρα συλλογικής μας πορείας.

Ως συμβολή στην εθνική επέτειο, δημοσιεύουμε ένα άγνωστο μέχρι σήμερα κείμενο του Ιωνα Δραγούμη. Πρόκειται για ένα σενάριο «υποθετικής ιστορίας» (virtual history), ενοφθαλμισμένο σε έκθεση που συνέταξε για τον υπουργό Εξωτερικών Αλέξανδρο Σκουζέ ως υποπρόξενος στο Δεδεαγάτς (τη σημερινή Αλεξανδρούπολη).

Αντικείμενό του, το ενδεχόμενο μιας διαφορετικής εθνικής εξέλιξης των Αρβανιτών της νότιας Ελλάδας, αν εξωτερικές επιρροές είχαν ευνοήσει μια πρόωρη «αφύπνιση» του αλβανικού εθνικισμού πριν η επανάσταση του 1821 εντάξει οργανικά αυτούς τους πληθυσμούς στο νεοελληνικό έθνος. Ολόκληρη η έκθεση φυλάσσεται στο προσωπικό αρχείο του Ιωνα, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη (Εν Δεδεαγάτς τη 9.3.1906, αριθ.80).

Δύο επισημάνσεις είναι εδώ αναγκαίες. Σε όλο το κείμενο, ο Δραγούμης αναφέρεται σε «Αλβανούς», ακολουθώντας την τρέχουσα πρακτική των ελλήνων λογίων της εποχής του. Αντίθετα με σήμερα, που οι λέξεις «Αρβανίτης» και «Αλβανός» έχουν σαφώς διακριτό περιεχόμενο, εκείνα τα χρόνια η μεταξύ τους διαφορά αφορούσε όχι το περιεχόμενο αλλά το ιδίωμα εκφοράς του λόγου: για «Αρβανίτες» (της Ελλάδας ή της Αλβανίας) μιλούσαν οι αγράμματοι και οι δημοτικιστές, «Αλβανούς» αποκαλούσαν τους ίδιους ανθρώπους οι λόγιοι.

Η δεύτερη επισήμανση αφορά τη δεδηλωμένη νοσταλγία του Δραγούμη για την παλιά ισχύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν πρόκειται για παραδοξολογία αλλά για κοινό τόπο της ελληνικής διπλωματικής σκέψης της εποχής: στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, η αντιμετώπιση της «σλαβικής απειλής» περνούσε από μια ελληνοτουρκική συμμαχία εμπόρων, γραφειοκρατών και γαιοκτημόνων απέναντι στη σλαβόφωνη χριστιανική αγροτιά. Η σκιά αυτής της συμπόρευσης είναι ορατή και στο υποθετικό σενάριο του Ιωνα:

«Προ τριών περίπου αιώνων, ως υπολογίζουνε ιστορικοί τινές, εγκατεστάθησαν εν Αττική, Βοιωτία, Αργολίδι και τισι των νήσων Αλβανοί χριστιανοί. Βαθμηδόν, είτε εξωθούντες προς τα αστικά κέντρα τους αγροτικούς πληθυσμούς, ους επί τόπου εύρον, είτε αφομοιούντες αυτούς ως εκ της υπεροχής του αριθμού, εκάλυψαν τας ειρημένας επαρχίας. Απέμειναν δε τότε ελληνικά μόνον τα μεγάλα κέντρα (κωμοπόλεις και πόλεις), αι Αθήναι, αι Θήβαι, τα Μέγαρα, το Αργος, η Κόρινθος κτλ αίτινες και ενισχύθησαν διά των από της υπαίθρου εκδιωχθέντων υπό της αλβανικής επιδρομής ιθαγενών.

»Αλλά τα ολιγάριθμα ταύτα κέντρα ου μόνον διετήρησαν τον ελληνικόν αυτών χαρακτήρα και πολιτισμόν (culture), αλλ' οιωνεί εκάλυψαν δι' αυτών και την ύπαιθρον. Αλλωστε οι Αλβανοί ήσαν ομόδοξοι των Ελλήνων, τέκνα της Μεγάλης Εκκλησίας, ιερουργούντες ελληνιστί. Οι Αλβανοί ούτοι έποικοι, οι δυναθέντες να επικρατήσωσι του ιθαγενούς στοιχείου εν τη υπαίθρω, δεν είχον την δύναμιν να υπερισχύσωσι επί των πόλεων, απ' εναντίας εστρέφοντο προς τας πόλεις ίνα λαμβάνωσι τα φώτα, τον πολιτισμόν και την διεύθυνσιν.

»Εγεννήθη εκ των πραγμάτων κατ' ανάγκην η αιωνίως υφισταμένη μεταξύ αγροτικών και αστυκών πληθυσμών αλληλεγγύη ή μάλλον οι υποκαταστήσαντες τους ιθαγενείς αγρότας Αλβανοί έγιναν υποκατάστατοι εκείνων και ως προς τας μετά των πόλεων υφισταμένας σχέσεις της υπαίθρου. Και η μεν ύπαιθρος δεν έπαυσε παρέχουσα κατ' ολίγον προς τα αστυκά κέντρα Αλβανούς αγρότας προς συγχώνευσιν και εξελληνισμόν, τα δ' άστεα επεκάλυπτον διά των πτερύγων της ηθικής και της δεσποτείας άπασαν την ύπαιθρον χώραν.

»Υποτεθείσθω προς στιγμήν ότι, προ της απελευθερώσεως της Αττικής και Βοιωτίας από της Τουρκοκρατίας, εγεννάτο εν τη κεφαλή φίλου τινός Αυστριακού η χρήσιμος αλλ' ανθελληνική ιδέα επιχειρήσεως προπαγανδιστικής εργασίας προς απόσπασιν των Αλβανών αγροτών από της «τυραννικής» ελληνικής επιρροής των Αθηνών και των Θηβών. Τι θα συνέβαινε τότε; Ακριβώς ό,τι νυν συμβαίνει εν Μακεδονία και Θράκη. Θα ηναγκάζετο η Αυστριακή προπαγάνδα

α) Διά παντός μέσου να δηλητηριάση τους Αλβανούς ούτως ώστε να καταστρέψη την υφισταμένην μετ' αυτών και των Ελλήνων σύμπνοιαν και ιδιωτικήν αλληλεγγύην. Της δηλητηριάσεως θα εποίουν αρχήν δια της εξάψεως του φυσικώς υπάρχοντος φθόνου των γεωργικών λαών κατά των εμπορικών, ους θεωρούν ως εκμεταλλευομένους αυτούς.

β) Να αποσπάση τους Αλβανούς εκ της πνευματικής διευθύνσεως της Μεγάλης Εκκλησίας ούσης Ελληνικής, διότι εν Ανατολή, ως γνωστόν, σχεδόν μόνη η θρησκεία διακρίνει τας εθνικότητας. Οποίαν θρησκείαν θα ενεφύτευον οι Αυστριακοί εις τους Αλβανούς θα ήτο αδιάφορον, αρκεί να μην ήτο ελληνική θρησκεία. Εάν η καθολική θρησκεία παρίστατο δυσπρόσδεκτος τοις Αλβανοίς, θα προέκρινον αναμφιβόλως την μωαμεθανικήν προς εγκόλαψιν.

γ) Να ιδρύση δια παντός τρόπου εν Αθήναις και Θήβαις κοινότητας αλβανικάς ανεξαρτήτους των κοινοτήτων των πόλεων τούτων.

δ) Να αναλάβη προσωρινώς αυτή -η μόνη δύναμις και αλλοτρία τω τόπω- την διεύθυνσιν των βαθμηδόν αποσπωμένων Αλβανών, μέχρι της αυξήσεως και ενδυναμώσεως των αστυκών τούτων αλβανικών κοινοτήτων, οπότε θα ηδύναντο αύται αφ' εαυτών να διευθύνωσι την ύπαιθρον.

»Καλή τύχη, η μέθοδος των προπαγανδών δεν είχεν εισέτι ανακαλυφθή, η δε Τουρκία ήτο, τω καιρώ εκείνω, ικανώς επίφοβος και εις αυτή την Αυστρίαν. Αλλως αι εργασίαι της υποθετικής ταύτης προπαγάνδας θα είχον πλείστας επιτυχίας, αι δε Αθήναι θα ήσαν νυν η πρωτεύουσα της Κατωτάτης Αλβανίας, ως τα Ιωάννινα είναι νυν της Κάτω!»

source 

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=262703

Tradita e veshjes së shqiptarëve në Greqi 
The tradition of wearing the Albanians in Greece

source
http://tinypic.com/view.php?pic=e80g3q&s=5#.UxjIez9dUhM

ΤΟ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Επιλεγμένα Αρβανίτικα Τραγούδια

http://axhafaj2gmailcom-adriano.blogspot.com/2012/06/blog-post.html

Albanian villages (Arvanite) in Greece (1)

Demetrius Lithoksou

Πληθυσμός και οικισμοί των Αρβανιτών

1879 - 1907

Η ελληνική κρατική διανόηση, πέρα από το πρόβλημα της αντιπαράθεσης στο σλαβικό ζήτημα με τον Φαλμεράυερ (υπερασπιζόμενη τον εθνικό μύθο που κατασκεύασε), αντιμετώπισε εξ αρχής, ένα σοβαρότερο, μη λόγιο, αλλά ζωντανό πρόβλημα: την ύπαρξη των Αρβανιτών.

Η Αθήνα, η πρωτεύουσα του νέου βασιλείου, βρισκόταν γεωγραφικά, στο κέντρο μιας αλβανόφωνης ανθρωποθάλασσας, καθώς ήταν περικυκλωμένη από δεκάδες αρβανιτοχώρια.

Κάποιος που θα  αποφάσιζε να ταξιδέψει, τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του ελληνικού κράτους, από τη Μαλεσίνα και το Μαρτίνο της Λοκρίδας, μέχρι το Καστρί (Ερμιόνη) και το Κρανίδι της Πελοποννήσου, μία απόσταση που με το μοναδικό μεταφορικό μέσο της εποχής, τα υποζύγια, θα χρειαζόταν 75 ώρες συνεχούς πορείας [Gell 1827, σ. VII] & [Μολοσσός 1878], ή με τις αναγκαίες στάσεις, μία ολόκληρη βδομάδα [Λιθοξόου 1983, σ. 57 – 58], ήταν ενδεχόμενο εκτός της Θήβας και των Μεγάρων, να μη συναντούσε άνθρωπο από τα χωριά που θα περνούσε, που να μπορούσε να κουβεντιάσει μαζί του ελληνικά.

Ο γερμανός αρχαιολόγος και φιλέλληνας Ludwig Ross, που ήρθε στην Ελλάδα για να αναλάβει τη διεύθυνση της αρχαιολογικής υπηρεσίας και την έδρα της αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, συνειδητοποιώντας  το πλήθος και την έκταση του αρβανίτικου πληθυσμού, σημείωνε απελπισμένος το 1832, φτάνοντας στην Ελλάδα: “ήμουνα, αλήθεια, πάνω σε ελληνικό χώμα, ανάμεσα σε Έλληνες; Στην πραγματικότητα όχι. Ο γυμνός βράχος της Ύδρας, τα γειτονικά νησιά, Σπέτσες και Πόρος, το Καστρί και το Κρανίδι… είχαν καταληφθεί από Σκιπετάρους Αρβανίτες” [Ρος 1976, σ. 25].

Ο γάλλος αρχαιολόγος Edmond About, που έζησε δυο χρόνια στην Ελλάδα, έγραφε το 1855, πως η ίδια η Αθήνα όταν ιδρύθηκε ήταν ένα αρβανιτοχώρι και πως ακόμα, “κάθε βράδυ που βασιλεύει ο ήλιος, συναντάς γύρω από την Αθήνα μεγάλες συντροφιές από Αλβανούς που γυρίζουν με τις γυναίκες τους από τη δουλειά στα χωράφια” [Αμπού, σ. 70].

Ο δε σκωτσέζος ιστορικός George Finlay, που έζησε τη μισή ζωή του στην Αθήνα και γνώρισε όσοι λίγοι τη χώρα και τους ανθρώπους της, παρατηρούσε το 1861: “Στο Μαραθώνα, στις Πλαταιές, στα Λεύκτρα, στη Σαλαμίνα, στη Μαντινεία, στην Είρα και στην Ολυμπία, δεν κατοικούν τώρα πια Έλληνες, αλλά Αλβανοί. Ακόμα και στην Αθήνα, που είναι, ένα τέταρτο του  αιώνα και πλέον πρωτεύουσα του ελληνικού βασιλείου, ακούει κανείς τα παιδιά που παίζουνε στους δρόμους, κοντά στο Θησείο και στην Πύλη του Αδριανού, να μιλάνε στην αλβανική γλώσσα” [Φίνλεϋ, σ. 46].

Όποιος ξένος επισκεπτόταν την χώρα, συνειδητοποιώντας το πλήθος των αρβανιτών κατοίκων, μειδιούσε ακούγοντας τους λόγιους της Αθήνας να υπερηφανεύονται για την αρχαιοελληνική καταγωγή του πληθυσμού της Ελλάδας και έφτανε στο ίδιο συμπέρασμα με τον Φαλμεράυερ: “Όλα αυτά τα μέρη που κάποτε ήταν καρδιά και κέντρο των Ελλήνων, είναι σήμερα Νέα Αλβανία” [Φαλλμεράυερ 1984, σ. 74].

Η ύπαρξη των Αρβανιτών, αποτελούσε τόσο σοβαρό πρόβλημα για τους αρχιτέκτονες του ελληνικού εθνικού μύθου, που ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο πατριάρχης της ελληνικής εθνικής ιστοριογραφίας, αφού αναγκάστηκε να αποδεχτεί την αρβανίτικη πραγματικότητα, πρότεινε το 1854 μέτρα για τη θεραπεία: “Δύο φυλαί κατοικούσι την Ελλάδα, η Ελληνική και η Αλβανική. Αλλ’ η Αλβανική φυλή αποτελεί άραγε έθνος ίδιον; … Εν και μόνον εθνικόν στοιχείον έχει ίδιον εισέτι η φυλή εκείνη, την γλώσσαν. αλλά και αύτη υποχωρεί βαθμηδόν εις την κατακτητικήν πορείαν του Ελληνισμού” [Δημαράς 1986, σ. 153].

Στην ελληνική πολιτική, στον τομέα “εξαφάνισης” των μειονοτήτων, υπάρχει μια άγραφη οδηγία για όσους “εθνικά σκεπτόμενους” αναγκάζονται να μιλήσουν για μειονότητες: μιλάμε γενικά και αόριστα, δεν βάζουμε το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων, δηλαδή δεν δείχνουμε στο χάρτη τα μειονοτικά χωριά, γιατί υπάρχει άμεσος κίνδυνος αλλοίωσης του γαλάζιου χρώματός του.

Στην περίπτωση των Αρβανιτών, ο πρώτος που επιδίωξε μια συνολική καταγραφή των οικισμών τους, ήταν ο Αθανάσιος Τσίγκος, αλλά η εργασία του έμεινε στο συρτάρι, για να δημοσιευτεί μισό αιώνα σχεδόν μετά το θάνατό του [Τσίγκος 1991, σ. 56 – 61]. Ο δεύτερος ήταν ο Γεώργιος Νακρατζάς, ο οποίος συνέθεσε σε χάρτες όσες διάσπαρτες πληροφορίες είχε συλλέξει (εκτός των άλλων και) για τα αρβανιτοχώρια [ Νακρατζάς 1992, σ. 80, 85, 143, 145, 151, 153, 156, 161].

Η καταγραφή των μειονοτικών χωριών, πέρα από τις χρωματικές αλλοιώσεις στο χάρτη, επιτρέπει μια δεύτερη εργασία, τον υπολογισμό του ακριβή αριθμού των μειονοτήτων, άρα την απόρριψη των χαλκευμένων επίσημων στατιστικών ειδήσεων περί μητρικής γλώσσας, προς μεγάλη θλίψη των ελλήνων εθνικιστών συγγραφέων.

Αυτή λοιπόν την καταγραφή των αρβανίτικων χωριών, τη χαρτογράφησή τους και τον υπολογισμό του πληθυσμού τους, σύμφωνα με τα στοιχεία των απογραφών του  1879 και του 1907, δηλαδή σε μία περίοδο όπου η γλώσσα ήταν σε καθημερινή χρήση, επιχειρούμε στη συνέχεια. Για τη σύνταξη των πινάκων, εκτός των προαναφερομένων έργων των Τσίγκου και Νακρατζά, χρησιμοποιήθηκαν και ορισμένα βοηθήματα για τις επιμέρους περιοχές [Μηλιαράκης 1886], [Philippson 1890], [Κορύλλος 1903], [ Αναγνωστόπουλος 1939], [Αϊβαλιωτάκης 1941], [Georgacas – McDonald 1968], [Γκίκας 1978], [Σάλταρης 1986], [Γιοχάλας 2000], [Γιοχάλας 2002].

Το σύνολο των Αρβανιτών της χώρας ανερχόταν το 1879 σε 176.120 άτομα και το 1907 σε 236.707. Οι αριθμοί αυτοί, ως ποσοστό επί τοις εκατό του συνόλου του πληθυσμού της Ελλάδας, ήταν 10,65 % και 9 % αντίστοιχα. Στον αριθμό των Αρβανιτών δεν υπολογίζονται όσοι ζούσαν σε αστικά κέντρα. Οι επίσημες πληροφορίες της Στατιστικής Υπηρεσίας για τον πληθυσμό των Αρβανιτών ήταν 58.916 ή 3,56 % για το 1879 [Απογραφή 1879] και 50.975 ή 1,94 % για το 1907 [Απογραφή 1907].

Τα 410 αρβανιτοχώρια ως προς την γεωγραφική κατανομή τους ήταν το 1907 κατανεμημένα:.........

Δ. Λιθοξόου - Οι Αρβανίτες (παλαιοί Αλβανοί) - Τα χωριά τους (αρβανιτοχώρια) στην Νότια Ελλάδα

http://www.lithoksou.net/p/plithysmos-kai-xoria-ton-arbaniton-1879-%25E2%2580%2593-1907-2005

ΤΟ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Επιλεγμένα Αρβανίτικα Τραγούδια

http://axhafaj2gmailcom-adriano.blogspot.com/2012/06/blog-post.html

H επαναστάτη της Ελλάδος ήταν εμφυλίο πόλεμο μετάξι τον αλβανών

Γρηγόρης Μπιθικώτσης
......«Είναι νόμος, τελειώνει. Εγώ διαβάζω πολύ, πιστεύω ότι λίγοι άνθρωποι διαβάζουν όσο διαβάζω εγώ. Τώρα διαβάζω το ένθετο που έχουν τα "Νέα" για την ιστορία του αιώνα. Και λέει τι τράβηξε το κάθε κράτος, πόσες φορές έγιναν πόλεμοι, πόσοι πέρασαν απ' την Ελλάδα... Εγώ θα σου πω κάτι που δεν το ξέρεις ούτε εσύ ούτε κανείς. Πώς πέθανε ο Καραϊσκάκης;
Και γιατί λέμε - θα το γράψεις έτσι όπως θα σ' το πω - γιατί λέμε "στ' αρχίδια μου"; Ο Καραϊσκάκης ήταν στρατηγός στον Περαία και ο Κουντουριώτης ήταν ναύαρχος. Τους άλλαξε λοιπόν ο Καποδίστριας μ' ένα στρατηγό που δε θυμάμαι τώρα τ' όνομά του και στη θέση του Κουντουριώτη έβαλε έναν άλλο ναύαρχο. Ο της ξηράς στρατηγός τού είπε του Καραϊσκάκη ότι μες στον Αγιο Σπυρίδωνα στον Περαία είναι τρακόσιοι αρβανίτες μουσουλμάνοι και θα πας εκεί έτσι κι αλλιώς κι
αλλιώτικα. Ο Καραϊσκάκης τότε του είπε ότι "αυτό που μου λες το γράφω στ' αρχίδια μου". Ο άλλος τσαντίστηκε επειδή τσαντίστηκε ο Καραϊσκάκης. Σου λέει, στρατηγός είμαι κι εγώ, θα μου πεις πώς να πάω στον Αγιο Σπυρίδωνα στους Αρβανίτες που έχουν κλειστεί εκεί μέσα; Αφού Αρβανίτης ήταν κι ο Καραϊσκάκης. Οπότε ο στρατηγός ο άλλος έβαλε έναν Τούρκο και του 'ριξε μια σφαίρα στο αφτί και πέθανε ο Καραϊσκάκης. Το ξέρεις αυτό;».......
http://markos-arthra.blogspot.com/2009/03/blog-post_6778.html

.... Στις 5 Ιουλίου 1825, τη νύχτα, έγινε ένα δραματικό γεγονός στην Ακρόπολη: ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, με εντολή του φίλου του και ψυχαδερφού του Γιάννη Γκούρα, δολοφονήθηκε και πετάχτηκε κάτω απ' το βράχο.

        Μπήκε το 1826. Απρίλη μήνα έπεσε το ηρωικό Μεσολόγγι, μετά από τη θρυλική έξοδο της φρουράς του. Ο ένας απ' τους πολιορκητές, ο Ιμπραήμ τράβηξε για το Μοριά. Ο άλλος, ο Κιουταχής τράβηξε για την Αθήνα, αφού προηγουμένως εξασφάλισε τους δρόμους ανεφοδιασμού του βάζοντας  όπου έπρεπε φρουρές.

        Στις 3 Ιουλίου η εμπροσθοφυλακή του Κιουταχή  φτάνει στα Πατήσια. 16 Ιουλίου φτάνει κι ο ίδιος ο Κιουταχής, 3 του Αυγούστου παίρνει την Αθήνα και πολιορκεί τους Έλληνες, που μ' αρχηγό το Γκούρα  είναι κλεισμένοι στην Ακρόπολη.

        Η Κυβέρνηση στο Ναύπλιο τάχει χαμένα, ψάχνει να βρει το στρατιωτικό ηγέτη που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τον Κιουταχή, για να κρατηθεί η Αθήνα και να μη σβήσει η επανάσταση στη Ρούμελη. Όλα τα βλέμματα τότε πέφτουν πάνω σ' έναν πραγματικό λαϊκό ηγέτη, το Γεώργιο  Καραϊσκάκη, το νόθο γιο της καλογριάς,  που χάρη στις ικανότητες, την παλικαριά του και την αδούλωτη ψυχή του μπόρεσε να βρει το δρόμο του, ενάντια στη μαύρη μοίρα της ζωής του και να φτάσει να γίνει απ' τους πρώτους του αγώνα.....

Στο μεταξύ, στις 30 Σεπτέμβρη, τη νύχτα μια τούρκικη σφαίρα χτυπάει στο κεφάλι το Γκούρα και τον ρίχνει νεκρό στα Προπύλαια, κοντά στο μέρος που πριν 15 μήνες είχε δολοφονηθεί με διαταγή του ο Ανδρούτσος......

— Κερατσίνι με τον Καραϊσκάκη

— Από την Καστέλα με το Μακρυγιάννη, και

— Από το νότιο Πειραιά όπου είχε αποβιβαστεί ένα τμήμα από Υδραίους, Κρανιδιώτες κ.α.

       Η τούρκικη αμυντική διάταξη κατέρρευσε, καθώς οι τρεις αιχμές της επίθεσης, συγκλίνανε προς το κέντρο και δεν απόμειναν παρά 300 Αρβανίτες μέσα στον  Αγιο Σπυρίδωνα, που συνθηκολόγησαν σε τρεις μέρες μετά από άγριο κανονιοβολισμό του μοναστηριού απ' τα πλοία. Καθώς όμως οι Αρβανίτες φεύγανε υπέστησαν επίθεση από απειθάρχητα ελληνικά στοιχεία, με αποτέλεσμα να υπάρξουν απώλειες κι απ' τις δυο μεριές και να κινδυνεύσει ο ίδιος ο Καραϊσκάκης.

        Μετά την άλωση της Μονής του Αγ. Σπυρίδωνα ενώθηκαν οι Έλληνες Καστέλας και Κερατσινίου και ο Καραϊσκάκης μετέφερε τη βάση του στην Καστέλα.

Το απομεσήμερο, στις 23 του Απρίλη 1827, ανήμερα στη γιορτή του, του Αγ. Γεωργίου, βρισκόταν με πυρετό στη σκηνή του. Άκουσε χαμηλά στην αρχή του κάμπου του Ν. Φαλήρου τουφεκιές.  Ετρεξε τότε έφιππος με μια μικρή ομάδα να σταματήσει την αψιμαχία, που είχαν αρχίσει οι προφυλακές με μια τούρκικη περίπολο. Και 'κει κάτω από συγκεχυμένες συνθήκες, χτυπήθηκε από σφαίρα στο υπογάστριο. Μεταφέρθηκε τραυματισμένος στη γολέτα «ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ» όπου ξεψύχησε το ίδιο βράδυ. Την άλλη μέρα μέσα σε βαρύ πένθος τον θάψανε στον περίβολο του Αγ. Δημήτρη, στην πόλη της Σαλαμίνας, όπως εκείνος ζήτησε.

       Την επόμενη κιόλας μέρα, αδιαφορώντας για τις ολέθριες συνέπειες που είχε στο ηθικό του ελληνικού στρατεύματος ο θάνατος του Καραϊσκάκη, οι δυο Άγγλοι   που ασκούσαν τη διοίκηση από τα πλοία, διατάξανε γενική επίθεση προς Αθήνα. Η επίθεση άρχισε από μια κατεύθυνση με αφετηρία το Π. Φάληρο (Τρεις Πύργοι) και κατάληξη την Ακρόπολη. Πάνω στον άξονα, περίπου, της σημερινής Λεωφόρου Συγγρού. Όταν ζούσε ο Καραϊσκάκης είχε άλλα σχέδια για την τελική επίθεση, που την ήθελε από πολλά σημεία, για να απασχολήσει πολλαπλά την τούρκικη άμυνα και όχι με μιας, αλλά με σταδιακή οργανωμένη προώθηση, μέχρι τον αντικειμενικό σκοπό. Τώρα όμως οι Άγγλοι αρχηγοί βιάζονταν και τελικά τα σχέδια τους καταλήξανε σε μια χωρίς προηγούμενο καταστροφή, που έμεινε στην ιστορία ως καταστροφή του Ανάλατου.

http://www.koutouzis.gr/peiraias-neoteroi.htm

ΟΔΥΝΗ  ΓΙΑ  ΤΟ  ΘΑΝΑΤΟ  ΤΟΥ  ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Στις 23 Απριλίου του Ι827,ενώ η Εθνοσυνέλευση είχε διακόψει τις εργασίες της, και  οι  κάτοικοι στην Τροιζήνα  και τον Πόρο, γιόρταζαν τον Αγιο Γεώργιο, ήρθε  η πολύ θλιβερή είδηση:           

  «ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ  Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ».

     Μετά την είδηση του θανάτου του πολέμαρχου, οι πληρεξούσιοι στην Εθνοσυνέλευση,  οι προύχοντες και πολύς κόσμος, συγκεντρώθηκαν στην παραλία του Γαλατά, και του Πόρου,   για   να παραβρεθούν στην  κηδεία του ηρωικού αγωνιστή, που ετοιμαζόταν  με εντολή της Αντικυβερνητικής    Επιτροπής. Γιατί η προσωρινή Κυβέρνηση της χώρας, σε συνεννόηση με την Εθνοσυνέλευση, αποφάσισε να τον κηδεύσει στον Πόρο, όπως γράφει ο   Ν.  Δραγούμης. Αλλά   αυτό δεν έγινε, γιατί ο Γεώργιος   Καραϊσκάκης, πεθαίνοντας,  είχε    εκφράσει  την   επιθυμία  να  γίνει   η κηδεία   του    στον Αγιο   Δημήτριο Σαλαμίνας   και να τον θάψουν εκεί. Πράγμα που έγινε.  Η  δε Κυβέρνηση  περιορίστηκε να κάνει  άλλη τελετή  στον Πόρο,  χωρίς  το νεκρό,    όπου εκφώνησε  ανεπανάληπτο  επικήδειο ο Σπυρίδων Τρικούπης.

       Μεταξύ  των  άλλων,  μ  ένα ψήφισμά της, η Εθνοσυνέλευση, ανακήρυξε τον Αδαμάντιο Κοραή  «ΑΞΙΟΝ ΤΗΣ  ΠΑΤΡΙΔΟΣ» .

http://www.koutouzis.gr/trizina-allaxronia.htm

Zhan Leon Zherome / 1824/1904.(Albanians in Egypt)

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=386776171332690&set=a.176858695657773.44311.100000009315381&type=1&theater

Συμπερασμα

Μεχρι εδω ο Μπιθικωτσης λεει τα ιδια αυτά τα στοιχεία

 - Τους άλλαξε λοιπόν ο Καποδίστριας μ' ένα στρατηγό που δε θυμάμαι τώρα τ' όνομά του ????

— Κερατσίνι με τον Καραϊσκάκη

Μπιθικωτσης λεει .. Ο της ξηράς στρατηγός τού είπε του Καραϊσκάκη ότι μες στον Αγιο Σπυρίδωνα στον Περαία είναι τρακόσιοι αρβανίτες μουσουλμάνοι και θα πας εκεί έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα...( να τους δολλοφονησης επιδιχη ήταν Μουσλιμανοι Αρβανίτες , δεν θέλη να μας πει o Μπιθικωτσης αυτό που ξεχάσε το όνομα )

— Από την Καστέλα με το Μακρυγιάννη,

 - Καθώς όμως οι Αρβανίτες φεύγανε υπέστησαν επίθεση από απειθάρχητα ελληνικά στοιχεία, με αποτέλεσμα να υπάρξουν απώλειες κι απ' τις δυο μεριές και να κινδυνεύσει ο ίδιος ο Καραϊσκάκης. 
.........................................................................

Βικιπαίδεια ,Γεώργιος Καραϊσκάκης
Μόνο ένας συγγραφέας, αυτόπτης απομνημονευματογράφος, υποστήριξε επίμονα την εκδοχή της δολοφονίας. Η συντριπτική πλειονότητα των πρωτογενών πηγών, μεταξύ των οποίων επίσης αυτόπτες, δέχεται ότι ο Καραϊσκάκης πυροβολήθηκε από Τούρκους. Από τους νεώτερους συγγραφείς ο Γιάννης Βλαχογιάννης υποστήριξε ότι ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος οργάνωσε την δολοφονία του Καραϊσκάκη.^[5] Την γνώμη του υιοθέτησαν οι Δημήτρης Φωτιάδης^[6] και Δημήτρης Σταμέλος.^[7] Ο Γιάννης Κορδάτος διερωτάται αν «Οι Τούρκοι τον πυροβόλησαν ή κάποιος Έλληνας όργανο του Κιουταχή ή του Κόχραν ;» ^[8] Οι Αναστάσιος Ορλάνδος,^[9] Mendelssohn-Bartholdy,^[10] Κωνσταντίνος Ράδος,^[11] Απόστολος Βακαλόπουλος,^[12] Κυριάκος Σιμόπουλος,^[13] και Χρήστος Λούκος ^[14] πιστεύουν ότι πυροβολήθηκε από Τούρκους. Οι Τρικούπης (που εκφώνησε τον επικήδειο), Παπαρρηγόπουλος, Κόκκινος και πλείστοι άλλοι δεν ασχολούνται με το θέμα. Παραθέτουμε τέλος την τραγική προειδοποίηση του Κολοκοτρώνη : «Μανθάνω, ότι εμβαίνεις εις τους ακροβολισμούς…αυτό δεν είναι έργο ιδικόν σου».^{[15]
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82} 
 

- Ο Καραισκακης δεν ήθελε την αψiκη δολλοφωνία τον μουσλιμανών αρβανιτών   εκμαλλοτών .Μπιθικωτσης λεει...Αφού Αρβανίτης ήταν κι ο Καραϊσκάκης....

Οι Αλβανοί στην Τουρκία μας αποδείξουν ότι ο Κιουταχής ήταν Αλβανός ,όχι Τούρκος .Άρα η επαναστάτη της Ελλάδος 
ήταν εμφυλίο πόλεμο μετάξι τον αλβανών.

In albanian
Interviste me arvanitin Grigori Bithikoçi ,një nga kengetaret më të medhenj të Greqise .
Publikohet pjesa ku flet për arvanitin Karajskaqi
............"Kjo është ligj,mbaroi.Unë lexoj shumë, unë besoj se pak njerëz lexojnë sa lexoj unë.
Tani lexoj insertin që kanë "Ta nea" (të rejat-unë) për historinë e shekullit.
Dhe thotë se çfarë hoqi çdo shtet, sa herë u bënë luftëra, sa kanë kaluar nga Greqia ...
Unë do të tregoj diçka që ju nuk e dini,as ju ,as askush.
Si vdiq Karajskaqi ?
Dhe përse themi - do ta shkruash kështu si ta them - pse ne themi "në koqet e mia?".
Karajskaqi ishte gjeneral në Pirea dhe Koundourioti ishte admiral.
I ndryshoji që the ti Kapodistria(me origjinë nga Gjirokastra me mbiemrin Gjika,të Dora Distrias,ndryshe Eleni Gjika,në atë kohë kryeministër i Greqisë - unë) me një gjeneral që tani nuk e mbaj mend emrin e tij dhe në pozicionin e Kountouriotit vuri një admiral tjetër.
Gjenarali tokësor i tha Karaiskaqit se brënda në Shën Spyridon në Pirea, janë treqind myslimanë arvanitë dhe do të shkosh atje me domosdo.
Karajskaqi atëherë i tha atij se "këtë që më thua unë e shkruaj në koqet e mia."
Tjetri u çmënd , sepse sepse u çmënd dhe Karajskaqi.
Thotë,(Karajskaqi - unë) dhe unë jam gjenaral, më tregoni se si të shkoj në Shën Spyridon te arvanitët që janë mbyllur atje?
Ndërkohë që arvanit ishte edhe Karajskaqi.
Atëherë gjenerali tjetër vuri një turk dhe i shkrepi një plumb në vesh dhe Karajskaqi vdiq.
 Ju e dini këtë ? ".......
.............................


http://markos-arthra.blogspot.com/2009/03/blog-post_6778.html

                                         
      

Γεώργιος Καραϊσκάκης

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

                                                 

                                                          Lithographed portrait of Dora d'Istria.

          Dora d'Istria

                                                   http://en.wikipedia.org/wiki/Dora_d'Istria

                                                                 

              O Ιωάννης Καποδίστριας,(Kapo-distria)

                                                              http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82

Albanian origin of Count Jan KAPODISTRIA (1776-1831)John was born in a family Kapodistria Gjirokastra. His family to escape persecution of Turks settled in the island of Corfu. Us prove this with documents of the Albanian and Greek historians. Panayiotis Arvantinoit Greek historian in the fifth volume Greek encyclopedia, pg. 402 writes that John Kapodistria first President of Greece was the neighborhood of the city of Gjirokastra Manal.Another Greek historian Trifon Evangjelidhi in his book "History of John KAPODISTRIAS, governor of Greece 1828-1831". Writes: When was inaugurated on the island of Corfu John KAPODISTRIAS monument on April 12, 1887, in Athens Greek journalists writing in the press of the time: John Kapodisrias originated from Gjirokastra of Epirus. Among journalists Zoto Basil, Theodore Athanas Bovo and Petrilli in the newspaper "NEA EFHMERIDHA" (new paper) the dates 10 and May 12, 1887 stating that John was from Gjirokastra Kapodistria.Prof. Eqerem Çabej great shows father's name was Anthony John Kapodistrisë Gjika who pursued the Turks with reason that his brother had been the smallest part in the uprising of Himara. Them to escape prosecution Turks fled to the island of Corfu. Anthony Gjika took away two of his sons and Jonain Vironin (today in the district of Gjirokastra children baptized by the name Viron, a lake between the village male Gjirokastra and called Viroi). While Joaniti uncle, sex Gjika remained in Gjirokastra and returned to the Muslim religion with the name and title Ahmet "Bej".Anthony Gjikës begat two other sons settled in Corfu when called Augustine and Gregory.Professor Drenika village Vuno writes: John Kapodistria no blood relationship with the Gjikën Elena also known as Dora D'Istria. Kapodistrisë noted that extensions of the surname ISTRIA is Dora d'Istria.If so, the researcher Mexhit Kokalari lawyer in the book "the mainland, the capital of ancient civilization in Europe", bring proof that John was from the neighborhood Kapodistria Manal. John's family home Kapodistrisë promulgated by the Institute of Cultural Monuments of Culture in Tirana and maintained by the state.John actually named John Gjika Kapodistria but, as in childhood the family of Victor birësoi Kapodistrisë he was called and was recognized Kapodistria Earl John who graduated in medicine and law in Padua, Italy. Victor Kapodistrisë family was of Albanian origin itself. After the death of Skanderbeg some counties as Banal, Dukainët, Brunet, Boriçi etc.., Emigrated to the city of Venice to Istria KAPODISTRIAS. Kapodistria Victor Victor actually called Victoria, but after a quarrel with Count Verzi Kapodistria changed his name to the memory of his homeland.

Arben Llalla

http://united-albania.blogspot.com/search/label/A%20R%20V%20A%20N%20I%20T%20E%20S%20%20%2F%20%20A%20L%20B%20A%20N%20I%20A%20N%20S%20in%20%22greece%22%20%C3%A7ameria%20epirus%20kosova%20dardania%20illyria%20macedonia%20balkans

Επιλεγμένα Αρβανίτικα Τραγούδια

http://axhafaj2gmailcom-adriano.blogspot.com/2012/06/blog-post.html